اتفاقی نبود که هر روز یا هر ماه و یا حتی هر سال رخ بده ، ممکنه حتی یک بار هم برای خیلی ها تو زندگی رخ نده، اما خوب رخ داده بود ، با تمام اینکه عصر یک روز زمستانی بود اما من خوشحال بودم.

صدای اذان ظهر میومد و من بی حوصله از بدخوابی دیشب و بی حالی صبح نشسته بودم پای بساط روزمرگی و داشتم وقتمو طوری که کسی نفهمه تلف میکردم.

صدای یک موتوری توی کوچه اصلا برام خوشایند نبود مخصوصا که ده دقیقه با موتور روشن ایستاد و درست پشت پنجره من بلند بلند با تلفن حرف زد، وقتی رفت کلی راحت شدم چون اعصابشو نداشتم اما حوصله شاید جرات اعتراض هم نداشتم ، چند دقیقه بعد که باز صدای یه موتوری به خونه نزدیک شد دیگه تصمیمو گرفتم که سرمو از پنجره بکنم بیرون و یه فحشی چیزی رو باهاش به اشتراک بگذارم، اما قبل هر چیزی زنگ خونه زده شد، بی حوصلگی بیشتر شده بود و تکرار صدای زنگ مجبورم کرد برم سمت دربازکن که تصویری هم نیست.
– کیه؟
+ ( صدای نچندان رسایی گفت ) در باز کن این مو رو ببرم.
از صداش شناختم، خداداد بود، باغبونه و هر سال همین وقتها میاد تا این درخت انگور حیاط ما رو حرس کنه ، صورتش رو تازه اصلاح کرده بود اما همون صورت همیشگی بود، بی کم و کاست، یک چهره کلیشه‌ای روستایی، صورت گرد، دماغ چاق ، چشمهای تو رفته و ابروهای پر پشت با کلاهی شبیه کلاه مشهدی روی سر.
مثل هر سال ساکت و بی حرف شروع کرد به کار، منم ماشینم رو از زیر درخت بردم کنار که راحت کار کنه ، تازه داشت وسایلش رو بر میداشت که گفت : “آقا سعید، او پنجره رو نمیبوری؟” ، یخورده که فکر کردم یهو یادم اومد که ای دل غافل، الان حدود ۶ ماهه که پنچره اتاقم باز مونده، یعنی بسته نمیشه، دلیلش هم درخته.

راستش این همون پنجره است که خرداد امسال یک شاخه از دریچه نیمه بازش اومد تو اتاق و دستش رسید به مانیتورم، یعنی درخت اومده بود وسط خونه و با اینکه دردسرهایی داشت اما خوب راضی بودم و زیر پوستی ذوق میکردم، اما مشکل از جای دیگه شروع شد.
پارسال منو مادرم شاخه های همین درخت رو مرتب میکردم و میبردیم جاهایی که وقتی رشید میکنه جای بیشتر داشته باشه و نمای قشنگی هم بده ، برای همین شاخه های جدید طرف کوچه رو گیر دادیم به پنجره و از بین حفاظ و پنجره ردش کردیم، فکر نمیکردم اینطوری بشه اما گوش شیطون کر خیلی زیاد رشد کرد و اون شاخه سبز و بانمک تبدیل شد به یک ستون مارپیچ چوبی،
این طوری خودشو دوخت به پنجره و چندتا شاخه خیلی بلند ازش رشد کردن ، طوری کلفت شد که فاصله بین حفاظ و پنجره رو پر کرد و پنجره من دیگه بسته نمیشد.
هی بیخیال بودیم تا اینکه دیگه الان خداداد هم فهمیده بود که فشارش به شیشه داره بیشتر میشه و به تابستون نرسیده شیشه رو میشکنه.
نردبان چهار متری چوبی رو گذاشتم سینه دیوار و زیر پنجره، هر پله ای که میرفتم صدای قرچ و قروچی مثل فریادهای پیرمردی بود که خیلی ساله استخوان درد داره، به پنجره که رسیدم همه نقشم بر آب شد،
قبلترش تصمیم داشتم چندتا از میله های حفاظ رو ببُرم تا درخت رو آزاد کنم، اما خوب انگار کار با بریدن یکی دو تا و حتی سه چهار تا میله راه نمیوفتاد، درخت بدجوری دست به دامن حفاظ شده بود و جدا کردنشون حداقل مرگ یکیشونو رقم میزد، باید انتخاب میکردم ، پنجره بی حفاظ یا پنجره بی درخت …
غم عالم گرفت منو که مجبور بودم درخت رو قطع کنم، حفاظ رو درست کردن شدنی نبود و این کار عملا قربانیش رو خودش معرفی کرده بود، چاره نبود،
از نردبون پایین اومدم و همونطوری نشستم رو زمین کوچه، تکیه دادم به دیوار همسایه که مشرف بود به پنجره داستان .
نگاهی به خداداد انداختم که همه این صحنه رو با دهن نیمه باز نگاه میکرد و بهش گفتم : فعلا برو اون سر حیاط رو حرس کن تا ببینم چه میشه کرد اینجا رو ، اونم رفت و یکی دو ساعتی مشغول اونجاها بود، خیلی هم با صبر و حوصله و سلیقه کار میکرد، من هم غرق در فکر بودم،
اره کوچیک و دسته گرد خداداد رو نگاه میکردم به با یه فشار کوچیک نسخه یه شاخه کلفت رو میپیچه و مثل پنیر اونو نصف میکنه، به تن ضعیف شاخه تنیده شده به پنجره هم نگاه میکردم که با تموم سرسختیش زوری توی بازو نداشت، درست مل نوجونهای تازه بالغ شده، کم زور و کله شق، سر همین کله شقیش داشت جونشو از دست میداد و من نگرانش بودم،
خداداد که کارش اون سر حیاط تموم شده بود داشت چوبها رو میاورد توی کوچه تا دسته کنه و بریزه دور، بدون اینکه سرش رو بلند کنه گفت : آقا سعید شاخه رو ببرم؟
یهو به خودم اومدم، راستش شکه شدم، حال محکوم به اعدامی رو داشتم که سالها منتظر اجرای حکم اعدام بوده اما چند ساعت قبل حکم بازم از شنیدن صدای مامور اجرای حکم شکه میشه ،
بهش گفتم : یطوری ببر که همش خراب نشه ، حیفه،
اونم گفت : باشه، و از نردبان بالا رفت، دل تو دلم نبود که چه میخواد بکنه، تو اون چند لحظه اندازه همه اون روز فکر اومد تو سرم که درخت بریده نشه، همه زحمت دو ساله برای پوشیده شدن پنجره داشت از بین میرفت، اما خوب راهی تو ذهنم نبود و فقط یه دستوری داده بودم که ببینم تهش چی میشه …
.
خداداد گفت : “آقا سعید میخوای از این وسط ببرم بقیش بمانه؟ ”
داشت نقطه جدا شدن شاخه دوم که ضعیفتر بود رو نشون میداد ، شاخه اصلی که چوبی و کلفت بود و راهی چز چدا کردن نداشت، اما این یکی نرم بود طولش هم بدک نبود،
یهو یه فکری به ذهنم اومد
گفتم : اونو بزار بمونه ، از بالاش ببر، بعد این یکی شاخه رو میکشیم بیرون ،
اونم گفت : باشه .
البته امید زیادی نداشتم، شاخه طناب نبود که از این همه پیچ و تاب بیرون بیاد و هیچیش نشه، اما خوب هر متری که از شاخه حفظ میشد غنیمت بود،
ده دقیقه بعد خداداد شاخه سرسخت رو تیکه تیکه کرده بود تا بتونه پنجه هاشو از میله های سرد حفاظ باز کنه ، حالا فقط یک ساخه تقریبا باریک باقی مونده بود و یک دنیا امید ، یک دنیا امیدی که یک طرفش حالا دست خداداد بود و یکطرفش دست من،
شاخه اصلی رو دو تایی کشیدم به سمت بیرون
کمی تکون خورد اما بیرون نیومد، جهت کشیدم رو عوض کردیم، گره ها و شاخه های ریز رو زدیم دست آخر دل رو هم به دریا زدیم که هیچی میخواد بشه، با یه فشار دونفره شاخه رو از جاش تکون دادیم ، شاخه آزاد شد اما ادامش بدجوری پیچیده شده بود تو دل حفاظ آهنی،

ما ناچار بودیم و باید تلاش میکردیم همچنان ، ادامه هم دادیم، و شاخه اصلی رو کمکم بیرون کشیدیم ، خوشبختانه نشکست و بیرون اومد، حالا ادامش شاخه تقریبا باریکی بود که کوتاه هم نبود، و انگار درخت یه هدیه هم بهمون داد …
بخاطر تکونهای شدید ادامه شاخه دومی از بالای درخت جدا شد و تازه فهمیدم این شاخه همچین هم ناچیز نیست، باریک بود اما بلند،
باریک بود اما منعطف
باریک بود اما دستش رو به جایی گره نزده بود ،
به بیرون کشیدن ادامه دادیم و این کار تقریبا نیم ساعتی طول کشید
درست مثل بیرون کشیدن تور ماهی گیری از دل دریا بود
توی اون چند دقیقه من به این فکر میکردم که چرا وقتی شاخه داشت خودشو بین حفاظ جا میکرد من به فکر فرداش نبودم؟ چرا وقتی قرار بود هر روز این درخت رو ببینم اینقدر به راهی که برای خودش انتخاب کرده بی اعتنا بودم؟
حاصل فکرهام یه تجربه بود، انعطاف و فکر فردا بودن میتونه خیلی چیزها رو عوض کنه …
با صدای خداداد به خودم اومدم که گفت :” آقا سعید این شاخه رو میبری پشت بام؟ ”
نگاهی به شاخه درازی کردم که حالا معلق مونده بود منتظر تصمیم من …
گفتم : ” نه، بازم از پنجره ها باید بره ، اما این بار از روی پنجره نه از لابه لاش ” ….
بعد یک ساعت یک ساقه باریک و دراز از روی پنجره ها مون رد شد، درست مثل بچه مدرسه ای کچل کرده چهره مسخره ای پیدا کرده بود که هیچ امیدی به محصول دادن اون ظاهر نبود، اما خوب تجربه نشون داده بود که این شاخه لخت اگه از زمستون و یخ بندونش جون سالم به در ببره از اولای بهار شروع میکنه به دست سبز رو از آستین بیرون آوردن و التماس آفتاب کردن …
.
یه کوچه از ساقه های بریده شده که میشد قلمه زد رو با طناب به موتورش بسته بود و بقیه چوبها رو برده بود بریزه تو سطح سر خیابون، خداداد کارش هم تمیز بود، اومد روی موتورش نشست ، کلاه دهاتیش رو روی سرش جابه جا کرد ، دکمه اورکت آمریکاییش رو بست و با هندلی عزم رفتن کرد ، خداداد از کوچه میرفت اما دیگه هیچ چیز مثل قبل نبود، درختی که داشت با شیشه لجبازی میکرد حالا رام شده بود، درختی که شاخه های شده بودن مثل موهای فرفری خودم حالا شده بود مثل صورت تازه بند انداخته دختری دهاتی که همیشه صورتش زندس، و از همه مهمتر یه امیدی تو دل خونه ما بود که بهار امسال زندگی ب یه شکل و شمایل دیگه خونه رو در آغوش بگیره …
.
—-
صبحانه – نیمه شبی که قطعا منتهی به صبحی روشنه حالا شاید بی حضور ما، اما دنیایی که شهری و درخت و خانه مارو در آغوش داره با وجود بدعهدی زمستون هنوز به بهار دلخوشه …
—
جمعه وسط ماه وسط فصل آخرین سال
.
یک پسر معمولی از جنوب شهر